Transportroutes
Tot ver in de 19e eeuw Reiste men in het Sauerland te paard of te voet. Verre afstanden konden per postkoets worden afgelegd. In Schmallenberg stopten de postkoetsen bij het paardenwisselstation of "Posthalterei", dat werd gerund door de koopman Anton Johann Störmann. In 1769 kreeg hij een vergunning om alcohol te schenken en richtte hij een herberg in. De herberg was verbonden met het postkantoor en een algemene winkel. Störmann handelde in bijna alles: textiel (damasten dekens, petten, beddengoed, garen, gebreide kousen), levensmiddelen (koffie, suiker, wijn, haring, meel), dagelijkse benodigdheden (waxinelichtjes, schoennagels) en zelfgestookte schnaps. De familieleden werkten ook als boeren, karreniers, leverden verschillende burgemeesters en een nazaat richtte de eerste textielfabriek op. In 1826 werd Störmann benoemd tot "koninklijk postkantoor". De koetsen en paarden reden over slecht geasfalteerde wegen. Pas aan het einde van de 18e eeuw werd begonnen met de aanleg van wegen. De wegen Werden nu gebouwd op een droog en hard oppervlak, met een uitstulping in het midden van de weg voor de afvoer van water. De wegen waren vreselijk stoffig; bitumen en asfalt werden pas rond 1900 als bindmiddel gebruikt. In Schmallenberg werd de weg naar Gleidorf (de huidige B 236) in 1842 geasfalteerd en het weggedeelte naar Fleckenberg in 1844. De voormalige Landwehr in het noorden werd veranderd in weiden en tuinen. Het plein voor de stad werd ingericht als schietterrein en omgeven door bomen en hagen. In 1849 werd de weg (Kommunalweg) naar Grafschaft aangelegd en in 1856 de weg naar Wormbach via Obringhausen. Koetsen getrokken door twee paarden reden nu regelmatig op deze weg - tussen Fredeburg en Meschede, Winterberg en Schmallenberg. De Schmallenbergse arts Dr. Witzheller kocht in 1908 de eerste auto in Schmallenberg voor zijn huisbezoeken en bouwde een autostalling (met vakwerk, tralievensters en houten poorten) bij zijn huis aan de Weststraße. Tot na 1945 werden alleen de hoofdwegen en de wegen in het centrum van de stad aangelegd of geasfalteerd. Alle andere straten waren bedekt met watergebonden, stoffige oppervlakken. In 1949 werd begonnen met het uitbreiden en bestraten van de straten. Het verkeer groeide gestaag in de daaropvolgende jaren; in 1997 werd de rondweg geopend, waardoor het historische stadscentrum werd ontlast. De aansluiting op het spoorwegnet kwam vrij laat tot stand, in 1888, en was geen succesverhaal: na iets meer dan 100 jaar werd de verbinding in 1994 weer opgeheven. De spoorlijn Schmallenberg Werden aangelegd in 1885-87. In 1889 werd de lijn verlengd via Fredeburg naar Wenholthausen en Wennemen. De lijn bleek niet rendabel: de verbinding Altenhundem - Wenholthausen werd in 1964 gesloten, het traject Schmallenberg werd in 1967 ontmanteld, de verbinding Wenholthausen-Schmallenberg werd in 1991 gesloten en de verbinding Wennemen werd in 1994 gesloten. Sinds 2006 ligt er een fietspad op de spoordijk tussen Schmallenberg en Eslohe-Bremke (de "SauerlandRadring").
Verdere uitbreiding van de infrastructuur
Op de lange termijn was de rest van de infrastructuurontwikkeling succesvoller dan de aanleg van de spoorlijn: de hogere gemeenteschool werd al in 1852 opgericht en de spaarbank (Oststraße 41) werd in 1855 als tweede in het district Meschede opgericht. In 1876 werd de stad aangesloten op de telegraaflijn Meschede en in 1881 werd de eerste telefoon geïnstalleerd. In 1882 werd voor het eerst water rechtstreeks naar de huizen geleid. Tot die tijd moest al het water voor drink- en huishoudelijk gebruik uit putten in de stad worden gehaald; tot 1882 had bijna elk huis een put. Als er een watertekort was, werd er water uit de Lenne gehaald. Huiseigenaren moesten financieel bijdragen aan de aanleg van de waterleiding. Met de nieuwe waterleiding werden de watertanks voor het blussen van branden (de zogenaamde "Feuerkümpe" in de Mittelstraße en de Synagogenstraße) overbodig. De verbetering van de gezondheidszorg in 1910/11 omvatte ook de oprichting van het verpleeghuis aan de Weststraße 48, dat uitgroeide tot een gemeentelijk ziekenhuis dat in 1974 gesloten moest worden. Er was al een apotheek in de stad sinds 1798 (Weststraße 62, Löwenapotheke op Weststraße 16 sinds 1960; de Marien-Apotheke apotheek is nog steeds actief in het oude gebouw). De oprichting van een badinrichting in de Lenne in 1906 maakte ook deel uit van de groeiende gezondheidszorg. In 1974 kregen Schmallenberg en Grafschaft de status van door de staat erkende kuuroorden.