De voormalige boerderij ligt in het centrum van het district Eiserfeld in de buurt van de beek Eisernbach en is een belangrijk monument van de plattelandscultuur in het midden van een regio die wordt gekenmerkt door handel en industrie. De boerderij is waarschijnlijk ontstaan uit een complex met meerdere huizen, dat het beeld van Siegerlandse dorpen rond het midden van de 16e eeuw kenmerkte. Deze meerhuiscomplexen bestonden uit een woonhuis en boerderijgebouwen, waaronder voornamelijk stallen en schuren. Vaak werden er ook bakhuizen, varkensstallen en kippenhokken aan toegevoegd.
In de 16e eeuw werden deze bijgebouwen vaak "Beue", "Beuwe" of "Beuchen" genoemd. Pas in de 18e eeuw werden dergelijke gebouwen voor de veestapel in het Siegerland vervangen door het centraal Duitse "Einhaus" (Ernhaus). Bij het monument "Willämshof" zijn verschillende bouwfasen te herkennen aan het woongebouw en ook aan de stal, waarvan de oudste delen dateren uit het begin van de 18e eeuw. Er zijn aanwijzingen dat deze tussen 1700 en 1750 werd gebouwd in de voormalige dorsvloer met dorskamer en de ingang van het boerderijgebouw, dat deel uitmaakte van het boerderijcomplex.
Rond het midden van de 19e eeuw begon een verdere bouwfase met de uitbreiding van een stal met een voerkeuken en de overdekte, ongewoon grote mestopslag. Het pad naar het huis loopt over de bloeiende kruidenweide met fruitbomen, langs de boerentuin die in klassieke stijl is aangelegd.
Het westelijke deel van de centrale Duitse boerderij, dat toegankelijk is via de dakrand, dateert uit het begin van de 18e eeuw met zijn vierkante, figuurloze vakwerk. Opvallend is ook de exacte overeenkomst van de zwaluwstaartvormige afwerking van de onderste dakplank, die zeldzaam is in het Siegerland en zowel op het huis als de schuur te vinden is. Het ontwerp van het middelste deel van het woonhuis voldoet nog niet aan de Nassause bouwvoorschriften uit 1790 (Skell-bouwvoorschriften), wat in combinatie met de aanwezigheid van een ruw bemetselde gewelfkelder en de aanwezigheid van een eiken spantendak een oudere datering waarschijnlijker maakt. Hoewel de Hessische steunbeerformatie van de 'Wildeman' met de bijbehorende nekbouten hier is overgenomen, zijn de constructie van twee verdiepingen met de in elkaar grijpende dorpel en het adequaat in elkaar grijpende kozijn en de doorlopende kraagpalen tot aan de stenen plint verder behouden gebleven. Dit is een op de dakrand staande, twee verdiepingen tellende, dwars ingedeelde vakwerkboerderij waarvan de kern dateert uit de 18e eeuw. In de 19e eeuw werd een stal aan de rechter gevel toegevoegd. De begane grond van de staluitbouw is massief; de bovenverdieping heeft een zogenaamd Siegerland vakwerk aan de dakrand, weg van de straat. De 18e-eeuwse vakwerkconstructie met mansfiguren is zichtbaar aan de dakrand van het kerngebouw dat van de straat af gericht is. De andere zijden van het huis zijn bekleed met leisteen of hout.
De oorspronkelijke indeling van het gebouw kan vandaag de dag nog steeds worden teruggevonden. Veel details, zoals sierlijke oude deuren en wandbetimmeringen, zijn bewaard gebleven, net als een indrukwekkende gewelfde kelder.
Foto's en tekst: Arbeitskreis Historischer Stadt- und Ortskerne NRW en is daar ook "Monument van de maand": http://www.hist-stadt.nrw.de/Aktuelles/denkmal_des_monats.php?id=MTEz&date=MjAxMQ==